Inhoudsopgave
Wat is hier de WiFi-code? Ik eet liever ’s avonds warm! Wanneer is de salsa-demonstratie? Er komt een nieuwe generatie ouderen aan, die hoe dan ook de zorg gaat veranderen.
Als bestuurder van Envida is het mijn belangrijkste taak om de organisatie mee te laten bewegen met wat er in de samenleving gebeurt. In ons geval gaat dat niet alleen over ouderen, maar ook over jongeren. Bij Envida werken immers 4.000 mensen van alle leeftijden en alle niveaus die we moeten blijven boeien voor dit mooie en dankbare werk. Wat we kunnen voorspellen is dat de arbeidsmarkt krapper wordt en de zorgvraag zal toenemen. Er is ook veel dat we nog niet kunnen voorspellen, maar waar we toch al rekening mee moeten houden. Vandaar dat ik wel eens roep dat een zorgbestuurder moet sturen met een beslagen voorruit: je denkt dat je de goede kant op gaat, maar je weet het niet helemaal zeker.
Wat ik best spannend vind is hoe de nieuwe generatie ouderen de zorg gaat beïnvloeden. De huidige zorgcentra richten zich nog op een generatie ouderen geboren in de jaren 30 en 40: een generatie die vooral dankbaar is en erg gehecht is aan tradities. Denk hierbij aan de muzieksmaak, activiteiten en het eten. Verpleeghuizen zijn volgens mij de laatste plekken in Nederland waar nog ’s middags warm gegeten wordt; het liefst met soep en een stukje vlees of vis erbij. Kienen en sjoelen blijven populair en de favoriete artiesten zijn André Rieu en Beppie Kraft.
Maar ook dit is aan het veranderen: op steeds meer plekken binnen Envida wordt ’s avonds warm gegeten en laatst was ik op een locatie waar een salsa-demonstratie gegeven werd en een coverband van Golden Earring optrad. Steeds vaker is de eerste vraag van nieuwe bewoners: ‘wat is de WiFi-code?’ en het Netflix-abonnement wordt steeds meer gemeengoed. Hoe heerlijk is het om met je kleinkinderen te FaceTimen, wanneer ze niet in de buurt wonen? Het beeld dat je ouderen niet moet ‘lastigvallen’ met deze ontwikkelingen, is langzamerhand achterhaald. Mijn schoonvader zat vastgeplakt aan zijn iPad (die hij steevast ‘iepad’ noemde) en bleef zo in verbinding met zijn familie en de wereld om hem heen.
Ouderen kunnen én willen, ook wanneer ze zorgbehoevend zijn, langer thuis of in een aangepaste woning blijven wonen. ‘Het kleinste verpleeghuis bevindt zich achter je eigen voordeur’, zeggen we bij Envida. Daarmee bedoelen we dat je steeds meer vormen van zorg ook thuis kunt krijgen, waardoor een verhuizing naar een verpleeghuis voorkomen kan worden. Ook werken we aan de inrichting van woonzorgzones, waar het goed en veilig samen oud worden is. Verpleegzorg en wijkzorg bewegen steeds mee naar elkaar toe en versterken elkaar.
Eén ding weet ik zeker: net zoals dé mens niet bestaat, bestaat dé oudere ook niet. De oplossing hiervoor is geen eenheidsworst, maar diversiteit. Daarom vind ik het ook zo mooi dat Envida midden in de samenleving staat: geen enkele bewoner is hetzelfde, elke medewerker is uniek en al onze huizen hebben een eigen sfeer, zijn groot of klein en liggen in de stad, het dorp of het platteland.
Doordat het kleinste verpleeghuis nu ook achter je eigen voordeur kan liggen, met alle voorzieningen in de buurt, kent diversiteit nauwelijks grenzen. Kortom: die beslagen voorruit valt best wel mee, maar je moet af en toe wel een andere bril op durven te zetten. Dan zie je dat er voor elk probleem ook wel weer een oplossing is, zolang je maar goed om je heen blijft kijken.
Roger Ruijters
Bestuursvoorzitter Envida
