Inhoudsopgave
Pierre waors zjus thoes vaan zien werk en had ziech aon taofel gezat. Wie heer binne kaom had heer al geroke tot Annie poor had gestaof en daan wis Pierre tot ze dee mörge op de Merret gebakke vès had gehaold. Die combinatie waors haos zoeget wie zoondagsete veur Pierre. Dao zouw heer, bij wijze vaan spreke, zie bèd veur oet koume.
Annie zat häöm e glaas veur en e fleske beer debij. Pierre waors noe de gelökkigste maan op eerd.
Oonder ’t ete woort neet väöl gesproke, ’t ete waors te lekker um neet mèt d’n herses debij te zien, voont Pierre. ’t Stuurde Pierre daan ouch versjrikkelek tot oonder ’t ete opins de deurbel ging. “Mieljaar, laot us mèt rös”, waors de ierste reactie vaan Pierre. Annie stoont op en leep nao de väördeur.
“Och Sjraar bis diech ‘t? Kom in”, hoort Pierre, Annie zègke. “Is Pierre thoes?”, waors dao-op de vraog vaan Sjraar. “Jao, dee zit vaan ziene vès te genete”, waors ’t antwoord vaan Annie.
Sjraar kaom de kamer in en ging geliek tegeneuver Pierre aon taofel zitte. ’t Veel Annie op tot Sjraar, Pierre zoe naodrökkelek zaot te beloere. Dat doog dee normaal noets. Gemeinelek kaom Sjraar binne mèt ‘nen awwe kloet. “Wèlste koffie of ouch e glaas beer?”, vroog Annie meh Sjraar zag: “Zèt diech ‘ns. Iech kom get vraoge aon Pierre wat diech ouch aongeit. Daonao kinne veer mesjiens get drinke.” Annie ging zitte.
“Boe moot iech beginne”, begós Sjraar, “Jeh, Pierre de wèts tot iech al jaore lid bin vaan de Pèlsmojle. Veer höbbe dit jaor e groet probleem. Veer hadde eine op ’t oug veur prins te weure meh noe is dee verleie week oetgesjieveld en dee ligk dus op ’t hospitaol. Dee waors veur zien deur snie aon ’t sjuive zjus op ’t memint tot de euverbuurmeidske ziech e veers bluuske ging aondoen. Jeh dat leep dus hielemaol verkierd aof. D’n verpleger vaan d’n ambulance zag nog tege häöm tot dat mörke doch toch al langer stoont. Doordat heer mèt de sniesjuiver euver dat mörke waors gevallen had heer ouch nog de sniesjuiver in zien geziech gekrege en had noe oongewèld e maske op dat mer langsem weg trok. Wie ze op visiet ginge, vertèlde Sjraar, op ’t hospitaol hadde ze in ierste instantie gedach tot ze aon ’t verkierde bèd stoonte.
Pierre kuimde ‘ns. Veurwat kaom Sjraar häöm dat vertèlle? “Jeh daan höb geer noe e vèt probleem, begriep iech”, zag Pierre en heer staok ziech gaw e stök vès in ziene moond. Wat waors dat toch lekker! Zun tot dee zjus noe kaom zeivere euver ziene prins. “Dat höbste good gesnap”, gaof Sjraar aon, “en noe vroogte veer us aof: is dat niks veur diech Pierre? En daorum bin iech hei.” Pierre verslikde ziech in ziene ves, naom gaw ‘ne slok beer en loerde door zien betraonde ouge nao Sjraar. “Dat meinste neet!”, flapde heer d’roet. “Heilege Sintkerfitsel”, beijde Annie, “beziebel iemes aanders. Diech ummertouw mèt dien awkloete!” “Nein en nog ‘ns nein, iech beziebel uuch neet. Veer vaan de Pèlsmojle zouwe dat geweldeg vinde es geer dat zouwt doen. Pierre kinne veer al zoe lang en veer gunne uuch dat vaan harte. Trouwens veer höbbe veur deen aandere al e prinsepak besteld en volges Truike vaan Twajn, de wèts wel die nejeers, moot Pierre dat kestuum passe. Geer, jeh deen aandere en diech, höb volges häör dezelfde maot.”
Pierre loerde nao Annie en Annie loerde nao Pierre. “Bedink uuch mer ‘ns, mer neet te lang. Laot miech zoe gaw meugelek get wete”, en Sjraar stoont alweer in ’t gespaan vaan de deur. “Iech laot miech zelf wel oet!”, reep heer nog en weg waors heer.
Annie ging in ’n stuup. “Diech prins! Laot miech neet lache! Iech zeen diech al in zoe’ne ballonbrook roond loupe. Pierre get um neet mie bij te koume. En daan de beerboek dao boven oet. Iech moot noe al nao loch snakke.”
Pierre voolt ziech aongesjote. Z’ne vès smaakde häöm neet mie. “Vergit’ste tot iech dao altied vaan gedruimp höb”, zag Pierre gifteg eweg: “ummertouw woorte aandere prins en noets woort iech gevraog. En noe koume ze miech vraoge en lachs diech miech oet.” Annie trok indirek ’n aander geziech, dat had ze neet vaan Pierre verwach.
“Es dat zoe is daan mooste mer bèlle en zegke tot’ste ’t deis”, leet Annie wete en in gedachte zaog ze ziech zellevers al es prinses aongetoddeld. Blouw mentelke en e zèlvere kruunsje op. Ze sjroevelde ziech, allein al bij de gedachte daoraon.
’s-Anderendaogs waors Annie nao C&A getrokke um ‘ne coltrui veur Pierre te hole. Pierre voont tot heer es prins zien tattoo’s moos bedekke. Es prins had dat geine pas al waors heer gruuts op zien tattoo’s en zeker op dee kemiel dee heer in ziene nek had stoon sins ze in Egypte waore gewees, meh dat verwees te zier nao de Keemeleers en heer waors vaan de Pelsmojle.
Boe Pierre ’t mieste mèt in ziene maog zaot waors ‘t feit tot Sjraar had gezag tot heer indirek nao de oonthulling, dus es ’t maske aofgong, get tege de lui moos zègge. Ore had heer zitte sjrieve meh dat waors gewees um d’n drekbak te völle, niks sjoot häöm debinne wat de meujte weerd waors um te vertèlle.
Wie ’t evels zoewied waors had heer nog ummer niks op pepier meh wie ’t maske aof ging en ederein door de kaffee reep: “zuuste tot ’t Pierre is, veer zaoge’n ’t aon dee beerboek vaan diech” sjoot Pierre vol en krietentere leet heer wete tot ziene jongesdruim waors oetgekoume. Daonao zat ’t orkès ’t vastelaovendsleedsje in en ging Pierre veur in de polonaise. Dat doog heer trouwens de gansen aovend, zjus zoe wie beer drinke.
Tege drei oor waors ’t fies aofgeloupe en zörgde de raod vaan elf tot hunne prins propel thoes woort gebrach. Prins Pierre waors dudelek oonder de kaar gekoume en hong tösse de president en de sirremoniemeister in. Annie leep achter hun aon en zaog wie, door de oetgelemmerde höllepe, de ballonbrook vaan Pierre op en neer ging tösse ze kruus en zien kneeje bij edere stap wat heer perbeerde te zètte. Annie besjeet ziech vaan ’t lache. De ganse weeg heet Pierre mèt ’n dikke tong perbere te speeche euver de vastelaovend en eur zien groet hart veur Mestreech.
De raod vaan elf brach Pierre zelfs tot bove bij zien bèd, meh in wie ze häöm loslete veel prins Pierre in slaop en snurkde ’t gans ENCI-bos bijein. Annie heet häöm later allein de sjeun oetgedoon en de möts mèt pauwevere op ’t nachkäske gelag.
Smörges tege elf oor woort neet “de schone slaapster” meh prins Pierre wakker umtot häöm de spang vaan ein vaan zien medaaljes in zien lief staok. Heer vroog ziech aof wie heer in godsnaom in bèd gekoume waors. Annie moos allein mer lache meh dach bij ziechzelf: “Dit had iech veur gein goud wèlle misse!”
Jan Janssen
