Inhoudsopgave
Er is iets goed mis gegaan in Nederland. Terwijl de Amerikaanse president Trump een wereldwijde handelsoorlog ontketent en het Rusland van Poetin oorlog voert op het Europese continent, is politiek Den Haag druk met lintjesgate. En ook in Maastricht hebben we zo onze eigen dilemma's.
OPINIE
Terwijl het land kampt piept en kraakt onder de instroom van asielzoekers en jongeren en starters geen betaalbare woning kunnen vinden, hebben bestuurders geen instrumenten meer om te sturen. Kunnen ze geen belangen-afweging meer maken. Oorzaak: Nederland heeft bijna alle internationale en Europese verdragen ondertekend. Over mensenrechten, over vluchtelingen, over de bescherming van de natuur. En Nederland heeft zelf een serie wetten afgekondigd op tal van gebieden. zoals milieu, natuur, cultureel erfgoed.
Nederland is gehouden aan al die verdragen en wetten, die tot in Den Haag, en dus ook tot in Maastricht, doorwerken. In Maastricht dreigt nu voor het eerst sinds de Romeinen de stad stichtten een lockdown voor de bouw, want geen stikstofruimte. Als bestuurders - 'wethouders' -zich niet aan de wet houden, dan is er uiteindelijk de Raad van State of een andere rechter die wel toetst aan de wetten. Genoeg actieve milieujuristen die staan te popelen om een overheid of bedrijven als Shell of ING voor de rechter te slepen.
Nederland is bestuurlijk volledig vast komen te zitten in het web van wetten en regels dat we zelf - vaak al in een ver verleden - hebben gesponnen. Vluchtelingenverdragen zijn afgesloten na de Tweede Wereldoorlog en moeten gelezen worden tegen de achtergrond van die rampzalige gebeurtenis. Niemand had voorzien dat er uit de hele wereld massaal asielzoekers op bootjes zouden stappen, om een bestaan te zoeken. Nu dat zo is, moeten we het doen met decennia-oude verdragen.
Toen we enthousiast zoveel mogelijk Natura2000-gebieden aanwezen die beschermd moesten worden, hadden we geen idee dat we zodoende het land op slot zouden zetten, nu we de Wet stikstofreductie en natuurverbetering hebben aangenomen.
Ook in Amerika hebben ze er trouwens last van. Het recht om een wapen te dragen, stamt uit een tijd dat je bijna een minuut nodig had om een geweer te laden. Een 'mass shooting' was toen simpelweg onmogelijk. Nu zijn er automatische aanvalswapens die tientallen kogels per minuut kunnen afvoeren. En voor het recht om die te dragen verwijzen veel Amerikanen naar die oude wetten.
Alle goede bedoelingen van alle wetten en verdragen ten spijt, ze hebben ons in een onmogelijke situatie gebracht. We willen in dit land snel een miljoen huizen bouwen om iets te doen aan de dringende woningnood, maar dat gaat helemaal niet. We willen de asielinstroom terugdringen, maar ook op dat gebied zijn we gebonden. Wat rest is symboolpolitiek. Over bordjes bij AZC's dat we aan de terugkeer werken en over het weigeren om vijf lintjes uit te delen aan mensen die zich inzetten voor de gevluchte medemens. Gepruts.
Sterker nog: Defensie vraagt deze week om vrijstelling van de stikstofregels om sneller kazernes te kunnen bouwen. Poetin klopt aan de poort van Europa en wij gaan uitrekenen wat de bouw van de kazernes aan stikstofemissie betekent voor de plantjes. En terwijl we in de binnensteden - althans een paar - zero-emissiezones afkondigen, hebben we die kazernes en opslagplaatsen nodig voor onder meer tanks en pantservoertuigen. Die rijden op diesel, niet op batterijen. En ze lusten nogal een slok. Aan het uitrekenen wat het gebruik van legerplaatsen aan stikstof oplevert, hoef je dus niet eens te beginnen. Dan gaat de rekenmachine roken.
Interessant is waar het hoogste recht ook het hoogste onrecht wordt. De natuur moet beschermd worden, maar we hebben de woningen net zo hard nodig. Moeten we grenzen aan de groei stellen? Ja. Maar hoe dan? We kunnen blijven proberen om nog geitenpaadjes te vinden, maar dat is snel eindig. We zullen uiteindelijk gedwongen worden een keuze te maken. Leopard-2 tanks of de redding van het peperboompje in Zuid-Limburg. Als de Russen in Aken staan, is het te laat.
