Inhoudsopgave
De lading die onder de oppervlakte ligt, de dieper zittende emoties van vrouwen en meisjes. Dat is waardoor Monique geobsedeerd was, zoals te lezen valt op haar website. Niet vreemd dus dat vrouwenfiguren centraal staan in haar schilderkunst.
Door Karlijn van der Graaf
Dat het juist die binnenkant was die haar intrigeerde, komt misschien wel voort uit hoe ze zelf in elkaar stak. Extravert qua verschijning, maar geen open boek. Monique hield haar zielenroerselen veelal voor zichzelf, hoewel haar man James, kinderen Niki en Boj en zus Marie-Jeanne uit haar ogen of stem konden opmaken hoe het ècht met haar ging.
Malheur
Daarin leken maar twee smaken te bestaan: als het ware dansend op de tafel of liggend in bed met fysieke malheur. Gelukkig was het eerste veel vaker het geval dan het tweede, maar Monique werd stelselmatig geplaagd met wat ze zelf ‘PHPD’ noemde; ‘pijntje hier, pijntje daar’. Een understatement voor iemand die regelmatig geveld werd door hevige migraine en meerdere hernia’s, en recent een schouderblessure. Volgens haar zus was Monique van jongs af aan heel sensitief en grenzeloos in haar liefde voor anderen. Ze zag het direct als iemand niet goed in zijn vel zat, en wilde dan helpen. Haar motto was ‘wie goed doet, goed ontmoet’. De pleaser in haar maakte dat de zorg voor mensen om haar heen belangrijker was dan het bewaken van haar eigen grenzen. Assertiviteit zat niet in Monique. Ze nam de verantwoordelijkheid voor andermans last over. Niki denkt dat haar moeders’ plotselinge sterven door een longembolie tijdens een operatie aan nota bene haar schouder, die last eraf liet vallen.
Toekomstdromen
Achteraf gezien heeft Monique, voor wie spiritualiteit hoog in het vaandel stond, haar dood mogelijk voorvoeld. De inhoud van de berichtjes die ze in haar laatste nacht stuurde naar haar zus en dochter wijzen daarop. En ze had de laatste tijd opvallend vaak verzucht dat ze zo’n goed leven had en dat als haar iets zou overkomen, ze daarmee zou kunnen leven.. En dat ze liever eerst zelf stierf om James niet te hoeven missen. Al lag dat laatste niet voor de hand. Dus toekomstdromen waren er ook. Ooit zouden zij en Marie-Jeanne, oudste en jongste in een gezin van vier kinderen, alsnog samen gaan wonen en alleen maar leuke dingen doen. Want dat zij hun beider mannen zouden overleven, leek logisch. James is immers dertien jaar ouder dan Monique. En hij was het die meer dan 40 jaar geleden een stokje stak voor een gezusterlijk huishouden, want op de eerste avond dat de zussen een nieuwe woning in Maastricht deelden, ontmoetten James en Monique elkaar bij de Tribunal.
Vakantie
Het was liefde op het eerste gezicht daar tussen de pelpinda’s. James had geen zin meer in zijn geplande vakantie met vrienden naar Ibiza omdat hij alleen nog maar bij Monique wilde zijn. Tot zijn moeder opperde: “Daan nöm dat meidske gewoen mit!’, en haar baas ondanks Monique’s net genoten vakantie daar nog mee instemde ook, want zo zei zij: “Verliefdheid overkomt je maar een paar keer in het leven, dus ga ervoor!”. Het heeft hen geen windeieren gelegd. Zij kregen twee kinderen en vier kleinkinderen, en deden het liefst alles samen. Er was ‘never a dull moment’ volgens James. Monique en hij waren enorm ondernemend en hadden lol in veel. Het runnen van een galerie/hotel (‘Dis’), reizen, etentjes organiseren, deelnemen aan taalcursussen en schilderlessen, dansen; ze konden elkaar erin vinden. James was Monique’s grootste vondst. Of zoals Marie-Jeanne het noemt: ‘trouvaille’.
Gastvrij
Van thuis uit had zij namelijk een getraind oog voor het ontdekken van ‘schatten’. Het leverde hen huis vol moois op met onder meer Afrikaanse beelden, serviezen, kunstvoorwerpen in alle vormen, serviezen en zilveren bestekken. En daar werd uit geput bij het dekken van de tafel, hetgeen nogal eens moest gebeuren. Als Monique zich fysiek goed voelde, dan was het volle poule op elk vlak. Dus ook bijvoorbeeld bij het gastvrij onthalen van vrienden en kennissen, qua reizen met en naar de (klein-)kinderen, het tot in detail verbouwen van het huis aan de Looierstraat en natuurlijk het scheppen van kunst.
Andere weg
Opvallend is dat Monique heel recent besloten had om naast de titelloze schilderingen die ze maakte van vrouwenfiguren, eens een andere weg in te slaan. Op haar laatste werk is een korenveld te zien waaruit een houten loopfietsje opstijgt. En deze keer gaf ze haar werk wèl een titel: ‘Road to Heaven’.
Monique Bisscheroux
5 januari 1961, Kerkrade - 28 oktober 2024, Keulen
Van onze redactie
