Inhoudsopgave
Het zaaltje was al gereserveerd en de gastenlijst in de maak. In november zou François Daems een feestje geven ter ere van een dertigtal jaren leven in reservetijd.
Na de verwijdering van een tweede hersentumor op 23-jarige leeftijd was zijn levensverwachting immers drastisch naar beneden bijgesteld. François wilde dit bijzondere jubileum daarom groots vieren.
Tikken
Zijn overlijden op 27 augustus kwam plotseling, en tegelijkertijd niet geheel onverwacht. François kampte met vele gezondheidsproblemen. Wat iedereen aan hem kon zien, is dat hij blind was. Het geluid van het tikken van zijn stok reikte ver en kondigde zijn komst aan, en anders wel dat van zijn stem. Hij praatte veel tegen zijn blindengeleidehond Tim en met passanten. Dat ging wel eens gepaard met wat getier als er een obstakel in de weg stond. Of wanneer niemand reageerde als hij aan omstanders vroeg of dat het geval was. Het frustreerde hem volgens zijn broer Marcel als hij gegeneerd werd.
Tumor
Tot het moment waarop hij als gevolg van de tumor steeds meer pijn in zijn ogen kreeg en afwijkend gedrag ging vertonen, was François een jongen die het voor de wind ging. Van kleins af stond hij graag in de belangstelling. Mensen liepen met hem weg. Hij was een populair jongetje dat omringd werd met vriendjes en later ook meisjes, want hij was lang, slank en knap. François voetbalde bij Rapid, en qua werk was hij helemaal op zijn plek in de horeca. Met twee volle dienbladen tot diep in de nacht werken bij onder andere de Close-Up, Fort Sint Pieter en ’t Herremenieke; hij draaide er zijn hand niet voor om. François trouwde jong en kreeg een zoon. Helaas hield het huwelijk niet lang stand. Maar joie de vivre had hij volop en in wezen zou hij dat, alle latere tegenslagen ten spijt, nooit verliezen.
Wyck
François bleef op zijn manier de geneugten van het leven opzoeken. Op zijn dagelijkse ronde door Wyck werd vaak Bufkes aangedaan voor een broodje. Bij Tony’s en de Poshoorn dronk hij koffie, bij Luna Rossa nam hij tijdens het seizoen ijsjes met drie bollen. Pistache, kersen, tiramisu. Altijd dezelfde smaken. En omdat hij elke dag langskwam op deze vaste adressen, waren er heel wat mensen die hem misten als hij eens ziek was. François meldde zich daarom keurig af bij hen wanneer dat het geval was.
Blindelings
Wie altijd als eerste op de hoogte was van zijn wel en wee was Corrie. Net als François woont Corrie aan het Bourgogneplein en hij vond haar -letterlijk- blindelings. Hij had een scherp gehoor en herkende haar altijd en overal als ze in elkaars buurt waren. Ooit had zij François’ moeder beloofd een oogje in het zeil te houden als zij zou overlijden, en Corrie heeft zich daar aan gehouden. François kwam soms meerdere keren per dag bij haar over de vloer. Ze mochten elkaar graag, en konden volgens Corrie ook ‘vreigele’ als een broer en zus. Een tijdlang was zij zijn begeleider bij activiteiten van de Stichting Gehandicapten Maastricht. Zo zwommen ze samen en gingen ze regelmatig kienen, waarbij Corrie ook zijn cijferkaart moest bijhouden. Vaste grap was dan dat zij er met de prijs vandoor kon gaan want François kon toch niet zien of hij ‘kien’ had.
Hypofyse
Voor François was die blindheid niet eens het ergst dat hem overkomen was. Het maakte hem weliswaar deels afhankelijk maar hij had er zijn weg in gevonden, onder andere door heel gestructureerd te zijn. Ook in huis, waar alles zijn vaste plek had en hij zelfs zijn eigen maaltijden bereidde. Praktisch gezien redde hij zich dus wel. Lastiger was het volgens zijn broer voor hem om te dealen met de effecten van de verwijderde hypofyse met een verstoorde hormoonhuishouding en het vele medicijngebruik als consequentie. Dit leidde tot fysieke en mentale problemen. En wie niet kan zien, ervaart geen non-verbale houdingen. Vele voormalige vrienden lieten hem in de steek voor zijn gevoel. François kon door dit alles vierkant en dwingend overkomen, terwijl hij tegelijkertijd zeker ook omkeek naar de mensen om hem heen. Zo nam hij voor Corrie graag bloemen en chocolade mee uit Wyck.
Vrolijkheid
In de loop van de jaren leerde hij opnieuw te herkennen wie er aardig voor hem waren, en om deze mensen te koesteren. Volgens zijn broer maakte hij graag grapjes en was de vrolijkheid van de gezonde jongen van weleer nog steeds aanwezig. De laatste tijd leek hij beter in zijn vel te zitten, hoewel er zorgen waren om zijn fysieke toestand. Georganiseerd als hij was stond er altijd een koffer klaar voor een plotselinge ziekenhuisopname. Dinsdag de 27e was het na een dag van helse buikpijnen weer eens zover. En na bijna dertig jaar bleek die dag dat de reservetijd voor François Daems er op zat. Hij bleek donor te zijn. Wat hij naliet? Hoornvliezen, voor iemand die niet goed ziet.
Karlijn van der Graaf
