In Memoriam: Dorothy Godding

Een rotsvast geloof in alles wat ze deed. Daar was Dorothy van, en daar hield ze vol overtuiging aan vast. En tegelijkertijd bood geloven haar zelf ook houvast.

Door: Karlijn van der Graaf

Niet voor niets toog ze begin jaren ’90 met man Pierre en zoontje Casper naar India om zich onder te dompelen in het hindoeïsme. Een jaar lang zouden ze daar van Ashram naar Ashram trekken, en vol overgave doen wat de Hindoeïstische voorgangers hen opdroegen. Zij geloofden ‘heilig’ volgens Pierre, en waren dusdanig overtuigd van een lotsbestemming voor hen binnen deze leer, dat ze vanuit India terugkeerden naar Nederland met het plan om op de Veluwe een Hindoeïstisch conferentieoord te leiden. Toen men daar niet echt open bleek te staan voor de verandering die met name Dorothy voor ogen had, zagen ze ervan af. En dus moesten huis, haard en inkomsten opnieuw opgebouwd worden. 

Een volgend bestaan
Een nieuwe bestemming werd gevonden in de vorm van een interieurwinkel. Zonder de geringste ervaring startten Pierre en Dorothy hiermee in een huurpand aan de Hoogbrugstraat. Wonen deden ze boven de zaak, die Verwondering werd gedoopt. Werden er in eerste instantie nog vooral Sari’s en Indiase spulletjes verkocht, in de loop van de tijd richtten Dorothy en Pierre zich meer en meer op een diverse aanbod van eigentijdse design artikelen, hetgeen tegenwoordig een zogenaamde ‘conceptstore’ genoemd wordt. Dorothy’s overtuigingskracht kwam ook hier van pas; ze bemoeide zich volgens Pierre overal mee. Zo kon het gebeuren dat klanten binnenkwamen voor een cadeautje, en met een nieuwe sjaal en oorbellen voor zichzelf naar buiten liepen. Plus dat zij en passant wat stylingadvies ontvingen over bijvoorbeeld een haarkleuring. Dorothy heeft menige vrouw de figuurlijke ‘helm’ laten afzetten door dames over te halen om hun haar grijs te laten worden. En als zij vond dat bijvoorbeeld de hoed die gepast werd de klant niet stond, dan liet ze dat blijken. Om vervolgens uiteraard alternatieven aan te reiken.  

Omzien naar elkaar
De winkel is naast mooie spullen, vol van verhalen. Met vele mensen is in de loop van de 28 jaar dat de Verwondering bestaat, een band opgebouwd. Dorothy vond dat er ruimte moest zijn om te verbinden. Vooral in deze tijd, waarin mensen volgens Pierre hun stam kwijt zijn en verward door social media als pluisjes in de wind rond waaien. En waar iedereen een mening meent te moeten hebben over ontwikkelingen op wereldschaal, riepen hij en Dorothy op om eerst maar eens een beetje vrede met de buren te stichten. Dat was in hun geval ook letterlijk zo: een zonderlinge buurvrouw op leeftijd die vanwege haar eigen gedrag door buurtgenoten genegeerd werd, was op een zeker moment verstoken van gas, water en licht. Ze had geen idee van internet en er was niemand die haar bijstond. Totdat Dorothy haar met emmers water en een verlengsnoer hulp bood. Uiteindelijk hebben Pierre en zij haar uitvaart georganiseerd. Dorothy vond dat omkijken naar elkaar, zeker wanneer iemand in een kwetsbare positie verkeert, essentieel is voor hoe wij mensen ons tot elkaar dienen te verhouden. Betrokkenheid in nabijheid. 

Zingeving
Spiritualiteit bleef een rode draad in haar bestaan. Dorothy gaf een tijd meditatietrainingen op de Bemelerberg, waarbij ze citaten aanhaalde van goeroes. Haar oudste zoon herinnert zich dat de wandelingen die op zondag (vóórdat de koopzondag werd ingevoerd) met bevriende gezinnen werden afgelegd, soms ook in stilte plaatsvonden. Dan was het de bedoeling dat er gezwegen werd, hetgeen voor de kinderen een beproeving was, maar wel gebeurde, zoals met alles dat zij voor ogen had; overtuigd als ze was. Bewust stilstaan bij de dingen die ertoe doen vond ze belangrijk, en gaf ze vorm met rituelen. Haar zonen Casper en Tycho roemen de manieren waarop ze inhoud gaf, een diepere laag aanboren. Hun opvoeding werd ook bewust vormgegeven. Zo kozen Dorothy en Pierre ervoor om hen naar de Vrijeschool te brengen, terwijl dat logistiek lastiger was dan de school om de hoek, en extra kosten met zich meebracht.

Voortouw
Dat laatste was geen sinecure; de opbrengsten uit de winkel waren wisselend, en de diverse crises nogal uitdagend op financieel vlak. Een paar keer werd hun ondernemerschap tot het uiterste op de proef gesteld. Op wonderbaarlijke wijze diende zich dan een oplossing aan. Zoals die keer dat Dorothy, nadat ze bij Albert Heijn had geïnformeerd of zij als poetshulp daar extra inkomsten kon genereren, bij terugkomst in de winkel op een echtpaar stuitte dat vanwege een nieuwe woning een enorme aankoop aan meubels deed. Dat gaf weer een paar maanden ‘lucht’. Dorothy had een inventieve gees ten zag altijd weer een uitweg. Ze kon na een nacht woelen in bed, Pierre in de ochtend vertellen dat ze het helemaal anders gingen doen. Met de winkel, met het leven ernaast, of met de jongens. Dorothy was doortastend en initiatiefrijk. 

Anderen helpen
Ook binnen haar vriendengroep was dat het geval. Zij nam vaak het voortouw en bracht mensen bij elkaar. Soms had ze daar tabak van en gooide een balletje op om iemand anders te verleiden die rol op zich te nemen. Als dat balletje niet opgevangen werd, kon ze diep teleurgesteld zijn en daar over mopperen. Haar vroegere buurvrouw Diane Biezeman stelt dat Dorothy alsnog haar zin krijgt, nu haar vriendinnen hebben afgesproken voortaan elk jaar op haar verjaardag bijeen te komen en het glas op haar leven te heffen. De dames zullen een hoop missen verwacht Diane. Zelfs Dorothy’s commentaar dat zij nooit onder stoelen of banken stak. Ze kon daarin belerend zijn en streng van toon, maar met de intentie om de ander te helpen of om voor zichzelf op te komen. 

Zusterliefde
Marinka, Dorothy’s zusje, herkent dat. Ook zij kreeg zo af en toe aanwijzingen van haar zus. Dorothy, die zelden een zelfde combinatie van kleding droeg en liefst elke avond een nieuwe -vegetarische- maaltijd bereidde, was volgens Marinka als kind al een echt ‘meisje-meisje’. Zij niet. De zussen verschilden sowieso. Marinka was een dartelende, blije gup zoals ze zelf zegt. Dorothy was serieuzer. Thuis was het niet altijd fijn door de bange en sombere aard van hun moeder. Als puber deed Dorothy meerdere pogingen om de relatie tussen haar ouders te verbeteren. Ze hoopte op meer begrip over en weer, maar het mocht niet baten.

De zusjes deelden als kind een kamer en omdat er in huis weinig ruimte was voor expressie, creëerden ze dat op hun eigen plekje. Dorothy vertelde Marinka zelfverzonnen verhalen, die zij met de duim in de mond ‘opzoog’. Dat Dorothy in die tijd blijk gaf van een dwangneurose, kon Marinka plaatsen omdat ze wist dat het haar zus op een bepaalde manier grip op de situatie gaf. 

Tegen de tijd dat ze tieners waren, was Dorothy volgens Marinka idolaat van jongens en gek op de overbuurjongen. Als dank voor het aanhoren van haar eindeloze geklets over die verliefdheid, schonk Dorothy haar zusje destijds een bos Mimosa’s. Toen Marinka sprak tijdens Dorothy’s uitvaart, viel haar oog op het bloemstuk op de kist. Was het toeval dat daar Mimosa in zat? 

Advaita
Pierre zal zeggen van niet. Er is geen toeval, het ís. Daar waren hij en Dorothy van overtuigd. Zij geloofden intussen al jaren in non-dualiteit. Dat hielp hen om te gaan met de asbestkanker die in augustus geconstateerd werd bij Dorothy. Ze hadden het te nemen zoals het kwam, het te doen met wat zich aandiende. Dat maakte het proces op zichzelf niet minder pijnlijk, maar er tegen vechten zou volgens hen niet helpen. Zo overtuigd als Dorothy normaliter was, vroeg ze zich af hoe dat nu eigenlijk moest: doodgaan. Net na Kerst gleed ze weg uit dit leven, haar mannen, zus, vrienden en vele klanten in verwondering achterlatend.