Inhoudsopgave
Heer had ’t al daog oetgesteld. Eder jaor mós heer via de lèdder vaan de vliering ’t keersgood nao oondere hole. En eder jaor stoont ’t zweit häöm in zien han en op ziene kop. Heer lag ’t oet es e soort hoegtevreis en zij … dat kump later wel.
Noe stoont Hubert op ‘t portaol en heer had zjus aon ’t kaord getrokke vaan ’t luik vaan de vliering. Heer mós ‘ns deep zöchte. Langer oetstèlle ging neet mie.
“Ederein in de straot heet de boum al opstoon en veer, door diech, nog ummer neet. De kins neet verwachte tot iech ouch nog de vliering op klèdder. Iech daon al genóg. Die spölle aofhole is toch ech dien taak. Eder jaor gief ’t gezeiks es dat moot gebäöre. Doeg ’t noe gewoen daan biste devaan aof. Wat bis diech toch veur ‘ne rare vent”, en nao die tirade trok Lena de kamerdeur mèt ‘ne slaag achter ziech touw.
“Zaolege Keersemes”, dach Hubert, “Dao goon veer weer!”
Dus stoont heer noe op ’t portaol. De klep vaan de vliering waors umlieg gekoume en noe mós heer ’t oonderste stök vaan de lèdder oet ’t bovenste stök lufte. “Wat e geduns!” mieterde heer in z’n eige. ’t Leech neet vergete aon te doen.
Hubert heel ziech steveg vas en begós aon de ierste treije vaan de lèdder. Dat dingk kraakde aordeg. Kaom dat door de awwerdom vaan de lèdder of laog dat aon d’n umvaangk vaan Hubert?
Eve later lufde Hubert zien vot op de vliering en drejjde ziech zoetot heer op de rand vaan de vliering zaot en zien bein op de lèdder honge. Eve bijkoume vaan die klèdderpartij. Heer keek ‘ns in de runde. Gei keersgood te zien. Boe steit dat keersgood, mieljaar? Heer kós neet zien wat achter häöm stoont en dus ging heer mer op z’ne rögk ligke. En jewel huur, op z’ne kop zaog heer achter ziech de doeze mèt keersgood stoon. “Dat weurt sjravele”, bedach heer ziech. Iers ziechzelf trökdrejje zoetot heer op z’n boek kaom te ligke en daan reike vaanaof de lèdder um aon de doeze te koume. In ’t drejje zeukde Hubert mèt zien veuj nao de trejje vaan de lèdder um get hawvas te kriege. Inins leet Hubert ‘ne keek en ie heer ’t good en wel besefde laog heer op portaol oonder aon de lèdder. Zien bef en zien neus hadde alle trejje vaan de lèdder geraak wie heer langs de lèdder nao oonder sjievelde. Alles doog pijn en bloojde. Lena waors op ’t geluid aof gekoume en stoont noe neve Hubert mèt zien gebeet, dat ze urges op d’n trap waors tegegekoume, in häör han. “Wat deiste noe?”, vroog ze um mer get te zègke en te laote blieke tot ze gesjrokke waor door de keek vaan Hubert.
Hubert kós eve niks trökzègke en perbeerde ziech op te duije. Lena loerde ‘ns nao bove in ’t look vaan de vliering en vroog: “Höbste ’t keersgood gevonde? Iech zal Pascal bèlle en vraoge of heer ’t vemiddag naor oonder kint hole. Diech zals wel geine zin mie höbbe um nog ‘ns nao bove te klèddere. Hei zien d’n tan. Die zien gelökkeg nog gans aanders had’ste ouch nog e probleem gehad mèt ’t busstök mèt de Keersemes. Kom, geef miech dien hand daan perbeer iech diech op te trekke.” Nao e kerteer stoont Hubert weer rech en waors Lena mèt e vochteg deukske zien geziech aon ’t pótse. Ummertouw es ze in de buurt vaan z’n neus kaom begós Hubert te kerme vaan de pijn. “D’n neus begint op te zètte. Astrein kinste d’ne brel neet mie opzètte”, mós Lena concludere. Hubert voolt ziech allein mer ummertouw get zieleger weure. Tot häom dat mós euverkoume.
Pascal heet oetindelek alles naor oonder gehaold en Lena heet de boum opgezat en verseerd. Hubert laog in ziene sta-op-stool te loere wie ze ummertouw op ’t keuketrepke stoont te waggele um de lempkes, de balle en de piek in de boum te hange. Ze kós ziech nurges aon vashawwe. Stiekem … nein … die gedachte mós heer ziech oet z’nen kop zètte. Eindelek brande noe ouch bij hun de lempkes in de boum zjus wie bij de naobers.
Jan Janssen
