2024 kan in de prullenbak van 50.000 euro

Inhoudsopgave

Leef Mestreech,

Het jaar 2024 kan bijna in de prullenbak. Een bak van bijna 50.000 euro in Maastricht dan. Met verbazing heb ik gelezen dat de gemeente dit bedrag heeft uitgetrokken om een extern adviesbureau alle buitenprullenbakken in de stad te inventariseren. Dan is plotseling de lezing van Annemarie van Gaal over armoedebeleid voor 4500 euro maar een schijntje.

Ik ben het overigens volledig eens met Kitty Nuyts van de Liberale Partij Maastricht die zich afvroeg of de ambtenaren die dagelijks de prullenbakken ledigen dit niet hadden kunnen doen? Antwoord college: 'Een onafhankelijk bureau brengt landelijke expertise mee waarmee wij als gemeente Maastricht voordeel kunnen doen.' Zouden er dus bij dat extern adviesbureau mensen werken die op hun visitekaartje 'Expert prullenbak' hebben staan?

Als tweede argument laat het college weten: 'Vanwege de beperkte interne capaciteit is het niet mogelijk om een dergelijk onderzoek efficiënt en in korte tijd te laten doen zonder reguliere werkzaamheden te laten liggen.' Maar al die mannen en vrouwen die de bakken ledigen komen toch al langs zo'n prullenbak. Hoe efficiënt wil je het hebben. Geef ze een afvinklijstje mee en ze zijn klaar in nog geen minuut.

Deze actie lijkt een beetje op de fietsenrekken die zijn aangeschaft voor 400.000 euro. De Twin Tulips is de Rolls Royce onder de fietsenrekken. Op vragen waarom dit zoveel moet kosten, kwam als antwoord dat de Twin Tulips-fietsenrekken al veel langer in gebruik zijn in Maastricht. Zou je voor een ander merk kiezen, krijg je een "onsamenhangende en rommelige vormgeving." Dat is natuurlijk niet sjiek en sjoen. Ik vraag me af of de bezoeker of inwoner van Maastricht wel oog heeft voor de fietsenrekken. Volgens mij staan er ook niet overal dezelfde straatlantaarns. Je bouwt thuis toch ook geen garage à la een showroom van een duur automerk en zet er vervolgens je vierdehands Opeltje in? Want dat is wat de fietsen van de meeste studenten in Maastricht zijn. Niet 'sjiek en zeker niet sjoen'.

Als we dit jaar in de prullenbak mieteren, gooien we ook een heel bijzonder jaar voor De Nieuwe Ster bij het vuil. In maart verscheen de eerste gratis nieuwsbrief. Toen hadden we nooit kunnen bevroeden dat we tien maanden later bijna de 21.000 abonnees zouden aantikken. Laat staan dat we ook nog vanaf augustus maandelijks een papieren stadskrant op de markt zouden brengen in een oplage van 20.000 exemplaren. Dat ik hier met mijn wekelijkse column natuurlijk een grote bijdrage heb geleverd, is evident durf ik in alle bescheidenheid te stellen. Net zoals ik de grote aanjager was om na een dikke acht maanden te verhuizen naar een nieuw kantoor. In december hadden Eberson, Ubags en Van der Linden (Goes was toen nog niet aan boord) hun oog laten vallen op een prachtig pand in de Wilhelminasingel. Dat we daar vier trappen omhoog moesten was de heren blijkbaar ontgaan. Voor de drie, die niet over de conditie van Bryan Smeets beschikken, moest ik een zuurstofapparaat monteren bij de vierde trap. Zelf brak ik bijna letterlijk mijn vier poten als ik naar beneden moest.

Met overtuigingskracht heb ik toen het kantoor aan de Boschstraat voorgesteld. Maar toen wilden de vier heren (Goes was inmiddels aan boord) een busje gaan huren en zelf met de bureaus en kasten gaan slepen. Voor mij was het het moment om burgerlijk ongehoorzaam te zijn. Zij dachten toch niet dat ik zelf ga slepen met dat spul. Ik heb mijn vier poten gekregen om mee te lopen, niet om te dragen. Als de gemeente 50.000 euro kan uitgeven aan een inventarisatie van prullenbakken, kunnen wij toch ook wel eens gek doen. Dus heb ik stiekem met Robert van Maasakker van Centrum Verhuizing gebeld en gevraagd of hij ons met een paar sterke mannen kon helpen. Resultaat: zonder rugpijn, andere blessures én gebruik van het zuurstofapparaat waren we binnen een ochtend op onze nieuwe plek. Was dit niet gebeurd, dan had u waarschijnlijk een week geen nieuwsbrief ontvangen.

Mijn favoriete werkplek in ons nieuwe kantoor in de Boschstraat.

December is ook de maand van het samenstellen van lijstjes. En dan bedoel ik niet de goede voornemens voor volgend jaar, want zo'n lijstje maak ik nooit. Ik start iedere dag van het jaar met het voornemen om goed te zijn, ondanks mijn af en toe scherpe bewoordingen in deze wekelijkse column. Maar goed, ik dwaal af. Ik heb aan het eind van dit jaar eens gekeken hoe goed mijn columns worden gelezen. Daar ben ik niet ontevreden over. Gemiddeld nemen zo'n 2.000 lezers zich de moeite om mijn 'pennenvruchten' tot zich te nemen. Van de ruim 2000 gepubliceerde artikelen op de website van De Nieuwe Ster heb ik helaas niet de Top 100 gehaald. Maar met mijn column 'Naam ‘Groeten Onbekinde’ uitgelekt?' sta ik op de 132ste plek met 4131 lezers en met 'Foutje bedankt: Maastricht kreeg er toch een ster' bezet ik de 168ste positie met 3816 lezers. Niet slecht voor een beginnende columnist-hond.

Afsluiten doe ik dit jaar met de Kluif van de Maand. Deze keer gaat hij naar alle freelancers die op de een of andere manier hebben bijgedragen aan het enorme succes van De Nieuwe Ster. Een dikke merci gaat naar: Stefan Vrancken, Hub Brandts, Jan Janssen, Laurens Bouvrie, Jean-Pierre Geusens, Karlijn van der Graaf, René Persoon, Mikos Pieters, Gitta Orbons, Yasmine Medjadji, Koen van Parijs, Peter Paul en Monique Verreussel, Robert de Vree, Tjeu Philippens, IJsbrand van Lambalgen, Jeffrey de Vries en IMMX. De Kluif van de Maand gaat natuurlijk ook naar al onze adverteerders. Zij maken het immers mogelijk dat De Nieuwe Ster voor iedere lezer gratis is én blijft. Dank jullie wel!